Marcel Thomassen: ‘met mensen werken en verbinden is het mooiste dat er is.’

Tekst: Joop van Rossem
Foto: Jeroen Appels/van Assendelft 

Tijdens zijn jaren op de havo drong het tot Thomassen (bijna 63) door dat een baan in het onderwijs wel iets voor hem zou zijn. ,,Aanvankelijk wilde ik iets met -loog te worden: archeoloog, neuroloog of psycholoog, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat ik met mensen wilde werken. Ik had met veel plezier in de schoolbanken gezeten en dus was de keuze voor een opleiding aan de Pedagogische Academie in Nijmegen zo gemaakt. Tijdens die opleiding ontdekte ik dat het les geven aan oudere kinderen mijn voorkeur had.”

Dienstplicht
Na het diploma binnen gehengeld te hebben, kreeg Marcel Thomassen een baan in Weurt aangeboden, maar de dienstplicht was onverbiddelijk zodat dit dienstverband door zijn neus geboord werd. Na zijn militaire dienstplicht te hebben vervuld, kwam het begeleiden van Vietnamese bootvluchtelingen op zijn pad. ,,De bedoeling was om die kinderen te laten integreren in onze maatschappij en vanzelfsprekend de taal aan te leren. Ik nam die kinderen mee naar basisscholen waar ze mochten instromen. Ik fungeerde als verbindingspersoon tussen de kinderen en de scholen.”

Invaller
Dit dienstverband duurde ongeveer een jaar, waarna Thomassen als invaller op de Lagere Land- en Tuinbouwschool in Bemmel terecht kwam. ,,Dat paste precies bij mijn wens om tieners les te geven. Het was wel een slopende baan, want naast Nederlands werd ik ook geacht handvaardigheid en maatschappijleer aan te bieden. Ik was ’s avonds kapot van al dat snelle schakelen.”

Inmiddels is de van oorsprong uit Beuningen stammende Thomassen alweer zo’n drie decennia teamleider, waarvan een groot aantal jaren gecombineerd met lesgebonden taken. ,,Ik vind het belangrijk dat je je ook op de werkvloer begeeft en niet alleen maar op je kantoortje zit. Wil je met je collega’s praten over allerlei zaken die spelen, dan moet je dat ook zelf ervaren. Met mensen werken en verbinden is het mooiste dat er is. Op een van de eerste cursussen die ik volgde, werd gesproken over VIS, de afkorting voor drie essentiële dingen: veiligheid, invloed en samenwerking. Als die in je school aanwezig zijn, is er ruimte voor iedereen om te ontplooien in alle lagen van de organisatie. Op onze school is iedere docent ook mentor. Je moet echt van kinderen houden. Een laptop is een prima hulpmiddel, maar dat apparaat kan niet vragen hoe het met je is of hoe de thuissituatie ervoor staat, docenten kunnen dat wel want die doen hun werk vanuit het hart. De persoon voor de klas maakt het onderwijs, daarom zal het beroep ook nooit uitsterven.”